Skorzonera (Scorzonera hispanica)
Pochodząca z Europy skorzonera, zwana też wężymordem lub czarnymi korzeniami, jest rośliną z rodziny złożonych. Dawniej spożywano korzenie skorzonery rosnącej dziko, dopiero w XVI wieku rozpoczęto jej uprawę w ogrodach przyklasztornych. Roślina ta jest rzadko uprawiana, głównie z powodu dużych wymagań glebowych, wolnego kiełkowania nasion i związanego z tym wczesnego zachwaszczenia gleby, trudnego zbioru oraz kłopotliwego przygotowania korzeni do spożycia.
Mimo to warto spróbować jej uprawy, gdyż aromatyczne korzenie skorzonery można spożywać od jesieni do wiosny, kiedy często brakuje już innych warzyw korzeniowych, np. marchwi. Uprawa skorzonery uda się na pewno, jeśli zapewnimy jej odpowiednią glebę, zasobną w próchnicę i głęboko spulchnioną jesienią poprzedniego roku. Skorzonera nie lubi nie rozłożonej materii organicznej w glebie, dlatego nie należy stosować świeżego obornika, kompostu lub nawozów zielonych. Nasiona wysiewamy w marcu na głębokość 1—2 cm, co zapewni prawidłowy rozwój korzenia. Korzenie skorzonery wysianej w kwietniu nie zdążą się w pełni wykształcić do jesieni. Odległość pomiędzy rzędami powinna wynosić 25—30 cm, w rzędzie do 5 cm. Korzenie są wytrzymałe na niską temperaturę, dlatego na zimę można je zostawić w glebie i spożywać na przedwiośniu. Są one bardzo kruche; właściwy sposób wybierania korzeni z gleby pokazano na rysunku.
Podczas zbioru skorzonery wzdłuż rzędu wykopuje się rowek, do którego wpycha się korzeń wraz z ziemią; można go wtedy łatwo wyciągnąć bez uszkodzenia.