Stokrotka — Bellis perennis

Stokrotka — Bellis perennis

Stokrotce, jako jednej z pierwszych roślin wiosennych, należy się trochę miejsca na działce. Do wzrostu jej popularności przyczyniły się nowe, ładne odmiany. Są wśród nich stokrotki z dużymi, pełnymi kwiatami o dość szerokich płatkach, przypominającymi małe astry. Są też odmiany o płatkach zwiniętych w wąskie, sztywne rurki; odmiany te są szczególnie cenione jako materiał na małe bukieciki. Podstawowe barwy kwiatów to biała, różowa w wielu odcieniach i karminowa. Stokrotki kwitną obficie od kwietnia do czerwca i w dobrych warunkach powtarzają kwitnienie wczesną jesienią.

Nadają się na wąskie rabaty i obwódki oraz na kwiat cięty.

Rosną dobrze na glebie przeciętnej, ale stale dość wilgotnej, w słońcu lub w półcieniu.

Rozsadę stokrotek warto wyprodukować samemu, ponieważ jest dość droga. Nasiona wysiewa się w czerwcu na rozsadniku. Dla uzyskania 1000 sztuk rozsady wystarczy 1 gram nasion (są drobne i lekkie). Przeznaczamy pod nie powierzchnię 50X50 cm. Gdy siewki mają 3—4 listki, trzeba je przepikować w rozstawie 5X5 cm. We wrześniu można je posadzić od razu na rabaty albo przesadzić na zapasowy zagon, a w kwietniu następnego roku — na miejsca Stałe. Zabieg ten znoszą dobrze nawet podczas kwitnienia. Odstępy między roślinami powinny wynosić 10—15 cm, dla odmian silniej się rozrastających – 20 cm. Na zimę wymagają lekkiego przykrycia.

Jeżeli mamy ładne odmiany i dobrze rozrośnięte rośliny, można je podzielić w sierpniu na części, podobnie jak byliny.

W okresie wegetacji konieczne jest regularne podlewanie i 3—4 krotne zasilanie płynnym nawozem lub wyściółkowanie gleby kompostem.