Ta niska roślinka (15—20 cm) o gronach kulistych, szafirowych kwiatów, rozwijających się w końcu kwietnia i na początku maja, stanowi doskonały składnik rabat wiosennych i rabat skalnych. Jak wszystkie małe rośliny wygląda efektownie dopiero w większej masie, w grupach z co najmniej 50 sztuk. Nadaje się też na obwódki rabat z niskich róż bukietowych i na kwiat cięty do małych wazoników. Kwiatostany ścina się prawie całkowicie rozwinięte.
Szafirek najlepiej rośnie na glebie lekkiej i przepuszczalnej, lecz żyznej, zarówno w miejscach słonecznych, jak i półcienistych.
Cebulki sadzi się we wrześniu, w glebę przygotowaną tak jak pod krokusy, w odstępach 5—10 cm, na głębokość 8—10 cm.
W okresie wegetacji należy rabaty starannie odchwaszczać i podlewać w czasie suszy.
Szafirki mogą pozostać na jednym miejscu przez kilka lat. Zagęszczają się dość silnie, gdyż wytwarzają dość dużo cebulek przybyszowych. Przesadza się roślinę we wrześniu, oddzielając cebulki boczne.
Chcąc przyspieszyć kwitnienie szafirków w mieszkaniu, wybiera się podczas przesadzania największe cebule i sadzi je po kilka do niskich doniczek lub misek napełnionych ziemią wziętą z rabaty. Naczynia z cebulkami wynosi się do piwnicy lub innego, lecz zabezpieczonego przed mrozem pomieszczenia i pozostawia tam do grudnia, umiarkowanie podlewając. W grudniu umieszcza się je w mieszkaniu na parapecie okiennym, w temperaturze około 15°C. Podlewa się teraz nieco obficiej, aby ziemia była stale wilgotna. Po 4—6 tygodniach szafirki powinny zakwitnąć.
Ta niska roślinka (15—20 cm) o gronach kulistych, szafirowych kwiatów, rozwijających się w końcu kwietnia i na początku maja, stanowi doskonały składnik rabat wiosennych i rabat skalnych. Jak wszystkie małe rośliny wygląda efektownie dopiero w większej masie, w grupach z co najmniej 50 sztuk. Nadaje się też na obwódki rabat z niskich róż bukietowych i na kwiat cięty do małych wazoników. Kwiatostany ścina się prawie całkowicie rozwinięte.
