Pasternak siewny (Pastinaca sativa)
Pasternak, roślina podobna do marchwi, należy także do rodziny baldaszkowatych. Tę znaną od wieków roślinę powszechnie zbierali i uprawiali nasi przodkowie. Korzenie pasternaku mają dużą wartość odżywczą i pokarmową dla ludzi i zwierząt. Oprócz soli mineralnych zawierają witaminy C, B, i B2. Uprawa pasternaku w ogrodzie jest bardzo prosta. Nasiona można wysiewać wiosną (uprawa roczna) albo późnym latem (uprawa dwuletnia). W pierwszym wypadku wysiewa się je od marca do maja w rzędy co 20—30 cm. Ze względu na długi okres kiełkowania (6—8 tygodni) można współrzędnie uprawiać rzodkiewkę, rzeżuchę ogrodową lub sałatę. Pielęgnacja polega na przerywaniu siewek, tak aby pozostały co 10—15 cm, oraz na spulchnianiu gleby. W razie długotrwałej suszy konieczne jest nawadnianie roślin. W przeciwieństwie do marchwi można pasternak ściółkować przekompostowanym obornikiem. Rośliny o słabszych korzeniach można spożywać w okresie letnim, lecz właściwy termin zbioru przypada późną jesienią. Korzenie można przechowywać w piasku w piwnicy. Ponieważ są bardzo odporne na niską temperaturę, można je przez zimę pozostawić w glebie, lecz wtedy trzeba wysiewać nasiona późną wiosną lub na początku lata. Ostatni termin zbiorów przypada na wiosnę, przed pojawieniem się pędów kwiatostanowych. Później korzenie tracą swoją wartość, stają się zbyt twarde i zdrewniałe. W podobnych terminach zbiera się korzenie pasternaku przeznaczone na paszę dla bydła. Ze względu na wysoką zawartość witamin bardzo korzystne jest skarmianie nim zwierząt wczesną wiosną. Warzywo to powinno być częściej stosowane również w żywieniu ludzi.
