Korona cesarska — Fritillaria imperialis
Ta oryginalna roślina cebulkowa odznacza się tym, że jej duże zwisające kwiaty zebrane są na szczycie łodygi w okółek zakończony pękiem sztywnych, sterczących do góry liści. Kwiaty przypominają kształtem dzwonki, lecz mają płatki niezrośnięte. Zależnie od odmiany bywają ceglastopomarańczowe, brązowoczerwone lub żółte z ciemniejszymi żyłkami. Kwitną od połowy kwietnia do końca maja.
Aby uwydatnić walory korony cesarskiej, należy ją posadzić z dala od innych roślin, np. utworzyć nieliczną grupę na trawniku w części wypoczynkowej.
Wymaga gleby żyznej, głęboko uprawianej i dość wilgotnej. Lepiej kwitnie na miejscach słonecznych niż półcienistych.
Cebule korony cesarskiej sadzi się od lipca do września, co 20—30 cm, na głębokość równą ich trzykrotnej wysokości. Obok cebuli matecznej tworzą się cebulki przybyszowe, które można odejmować i wysadzać co 3—4 lata.