Nawierzchnie specjalne. Są to nawierzchnie wytwarzane z różnych elastycznych tworzyw sztucznych, stosowane jako dywaniki grubości od kilku do kilkunastu milimetrów układanych na podłożach utwardzonych. Dywaniki te mogą być jednowarstwowe lub wielowarstwowe, przepuszczalne dla wody lub pełne. Można je wylewać na podłoże lub rozkładać prefabrykowany dywan. Podłożem jest beton lub asfaltobeton, który może być porowaty — przepuszczalny dla wody. Nawierzchnie tego typu pierwszy raz zastosowano w 1961 roku w USA. W Polsce pierwszą nawierzchnię tego typu na bieżni stadionu Skra wykonała w 1969 roku amerykańska firma Minesota Tartan. Od tego czasu nawierzchnie te nazywane są tartanowymi, choć nazwa tego produktu i technologia są zastrzeżone. W Polsce podjęto próby wytwarzania podobnego tworzywa na bazie poliuretanu i granulowanej gumy. Próby powiodły się i od 1972 do 1977 roku wykonano w Polsce ponad 50 tys, m2 nawierzchni na różnych boiskach. Tworzywu temu nadano nazwę Torpol.
Nawierzchnie z tworzyw sztucznych dzięki wielu zaletom stały się bardzo atrakcyjne i znajdują coraz szersze zastosowanie na całym świecie. Do najbardziej liczących się zalet należy sprężystość, elastyczność, doskonała przyczepność i duża wytrzymałość mechaniczna. Mała przewodność cieplna i zdolność stłumienia hałasu sprawiły, że nazywa się je ciepłymi i cichymi. Tworzywom tym można nadawać różną barwę. Cechy te zapewniają bezpieczeństwo w prowadzeniu różnych gier, prawie całkowitą niezależność od wpływów atmosferycznych w terenie otwartym oraz bardzo mały koszt konserwacji.
Do wad nawierzchni z tworzyw sztucznych zwłaszcza w terenie otwartym należy starzenie się pod wpływem promieniowania słonecznego, polegające na utracie elastyczności i sprężystości. Ich trwałość w tych warunkach wynosi 5-8 lat. Koszt wykonania jest większy niż koszt wykonania nawierzchni twardych, np. asfaltobetonowych.