Hiacynt — Hyacinthus orientalis
Hiacynty, dotychczas najczęściej uprawiane w doniczkach i sprzedawane w kwiaciarniach w drugiej połowie zimy i wczesną wiosną, ostatnio zaczęły się rozpowszechniać jako kwiat gruntowy. Istotnie, na rabatach wyglądają bardzo efektownie i jedynie koszt cebuli stoi na przeszkodzie ich rozpowszechnieniu. W sklepach można dostać ładne odmiany barwy białej, żółtej, różowej, karminowej i niebieskiej, o zwartych kwiatostanach i pięknym zapachu. Zakwitają w końcu kwietnia i na początku maja. Lepiej wybierać odmiany późne, gdyż są bardziej wytrzymałe na mróz.
Hiacynty mają prawie takie same wymagania jak tulipany, zalecane jest jednak stanowisko bardziej słoneczne i gleba lżejsza, bardziej przepuszczalna i próchniczna. Zagon należy przygotować tak samo jak pod tulipany.
Cebule sadzi się we wrześniu i w pierwszej połowie października, w rozstawie 15X15 cm, na głębokość 10 cm. Gdy po przymrozkach gleba nieco zamarznie, trzeba przykryć hiacynty dość grubo słomą, gałązkami drzew iglastych, w ostateczności liśćmi, gdyż są bardziej wrażliwe na mróz niż inne rośliny cebulkowe. Wiosną w razie suszy konieczne jest podlewanie.
W przeciwieństwie do tulipanów hiacynty mogą przez kilka lat pozostawać na tym samym miejscu.