Dzwonek — Campanula spp.
Spośród dzwonków trwałych na uwagę zasługują przede wszystkim gatunki nadające się do ogródków skalnych i na rabaty skalne. Należą do nich m.in. dzwonek karpacki, dzwonek brzoskwiniowolistny i dzwonek dalmatyński.
Najwyższym z nich, bo osiągającym wysokość 50 cm, jest dzwonek brzoskwiniowolistny (Campanula persicifolia). Ma ona wąskie, ząbkowane liście i szeroko rozwarte kwiaty zebrane po kilka w kwiatostany. Odmiany uprawne mają kwiaty białe, lila i niebieskie. Kwitną od czerwca do lipca. Najlepiej badają 'się na dość duże rabaty skalne, ale również na kwiat cięty.
Dzwonek karpacki (Campanula carpatica) jest również dość wysoki (20—40 cm) i rozrasta się bujnie, tworząc zwarte poduszki. Kwiaty, osadzone na cienkich łodygach, są dość duże i efektowne, fioletowe w różnych odcieniach. Jest też odmiana o kwiatach czysto białych. Kwitną od lipca do września.
Dzwonek dalmatyński (Campanula portenschlagiana) ma wysokość około 20 cm. Kwitnie fioletowo, od czerwca do sierpnia.
Na rabatach skalnych dzwonki — zwłaszcza fioletowe — wyglądają najładniej obok bylin kwitnących biało lub żółto oraz obok roślin srebrzystolistnych.
Wymagają gleby gliniasto-piaszczystej, średnio wilgotnej i słonecznego stanowiska, lecz rosną nieźle nawet w półcieniu.
Najłatwiej rozmnażać je przez podział roślin w kwietniu lub sierpniu. Odmiany niskie sadzimy co 10 cm, wyższe — co 15— 20 cm.