Ostróżka to najpiękniejszy z błękitnych kwiatów. Żadna roślina nie może pochwalić się taką skalą odcieni tego koloru. Istnieją też ostróżki białe i różowe, ale nie dorównują niebieskim. Ostróżki mają kwiaty średnicy 4—6 cm, pojedyncze lub pełne, z charakterystyczną ostrogą, zebrane w sztywne długie, zwykle półmetrowe kwiatostany. Najczęściej uprawiane są odmiany wysokie, o bardzo długich i mało rozgałęzionych kwiatostanach, złożonych z kwiatów średniej wielkości. Są one jasnoniebieskie, intensywnie błękitne lub szafirowe. Na polecenie zasługują ostróżki z grupy Pacific, tzw. amerykańskie; mają one największe kwiaty spośród znanych ostróżek, zwykle białe lub w różnych odcieniach barwy szafirowofioletowej. Kwitną w drugiej połowie czerwca i pierwszej połowie lipca.
Ze względu na wysokość (od 100 do 150 cm) trzeba je na rabatach bylinowych stosować z umiarem, aby nie zagłuszały innych roślin. Można je łączyć z astilbe, jastruniami i dzielżanami. Ładnie też wyglądają na tle różowych albo białych róż pnących posadzonych przy ścianie altany lub przy ogrodzeniu. Można także tworzyć z nich jednogatunkowe grupy na trawniku.
Ostróżki należą do bylin wymagających. Dobrze rosną tylko na żyznej, przepuszczalnej glebie, uprzednio zasilonej nawozami i wilgotnej. Nie lubią gleb zakwaszonych. Wymagają stanowiska słonecznego, gdyż w cieniu są wybujałe i mają zdrobniałe kwiaty, luźno rozmieszczone w kwiatostanie.
Kwiatostany ścinamy, gdy kilka dolnych kwiatów w kwiatostanie zupełnie się rozwinie, a pozostałe są jeszcze w pąkach.
Rozmnaża się ostróżki przez dzielenie starszych roślin w taki sposób, aby każda część miała 2—3 pędy (bardzo małe części rozrastają się wolniej). Ostróżki dzielone i sadzone w kwietniu zakwitają jeszcze tego samego roku, a jeżeli czynność tę wykona się na początku sierpnia — to w następnym. Średnio wysokie odmiany sadzimy co 50 cm, wysokie — co 60—70 cm.
Przez pierwsze 2 lata po posadzeniu należy rośliny na zimę okrywać lekko liśćmi. W ciągu lata dobrze jest 2—3 razy w odstępach 2-tygodniowych podlać rośliny gnojowicą lub roztworem nawozów mineralnych. Aby wysokie pędy ostróżek nie wyległy, trzeba je dość wcześnie przywiązać do palików w taki sam sposób jak dzielżany. Po przekwitnieniu trzeba pędy kwiatowe ściąć tuż nad ziemią. Czasem po tym zabiegu ostróżki zakwitają ponownie.
Ostróżka to najpiękniejszy z błękitnych kwiatów. Żadna roślina nie może pochwalić się taką skalą odcieni tego koloru. Istnieją też ostróżki białe i różowe, ale nie dorównują niebieskim. Ostróżki mają kwiaty średnicy 4—6 cm, pojedyncze lub pełne, z charakterystyczną ostrogą, zebrane w sztywne długie, zwykle półmetrowe kwiatostany. Najczęściej uprawiane są odmiany wysokie, o bardzo długich i mało rozgałęzionych kwiatostanach, złożonych z kwiatów średniej wielkości. Są one jasnoniebieskie, intensywnie błękitne lub szafirowe. Na polecenie zasługują ostróżki z grupy Pacific, tzw. amerykańskie; mają one największe kwiaty spośród znanych ostróżek, zwykle białe lub w różnych odcieniach barwy szafirowofioletowej. Kwitną w drugiej połowie czerwca i pierwszej połowie lipca.
