Metody obrazowe
Podczas analizy chemicznej roślina ulega zniszczeniu i nie można już badać jej procesów życiowych. Engqvist (1975, 1977) pisze: „W życiu roślin substancja i forma — ponderabilia (rzeczy konkretne i wymierne) i imponderabilia (rzeczy nieuchwytne, niewymierne) stale stapiają się w jedną całość. Powstanie i śmierć rośliny wskazują, że formy nie należy wiązać z materią, gdyż ta po śmierci rośliny rozpada się, kiedy zaś powstaje nowa roślina, substancja musi się dostosować do charakteru jej budowy. Można stwierdzić, że u roślin, zwierząt i ludzi substancje przemieszczają się w procesie przemiany materii i stale się przekształcają. Natomiast forma pozostaje niezmienna mimo ciągłego procesu przemiany materii.
Spożywając pokarm pochodzenia roślinnego, przyswajamy nie tylko substancję, ale również zawartą w niej energię. Energia ta, uwalniana podczas procesu trawienia, wiąże się z naszym własnym organizmem, wzmacniając go, aby mógł wykonać różnorodne czynności życiowe. Siły życia, którą przekazują nam rośliny, nie można wykazać w analitycznych badaniach. Kiedy roślinę rozkłada się na poszczególne związki, niszczy się to, co w niej żyło. Metodami obrazowymi (Kolisko 1939, Pfeiffer 1959) nie można oznaczyć związków zawartych w roślinach, można natomiast określić stopień ożywienia oraz poziom organizacji badanej substancji. Metody te uzupełniają badanie analityczne. Jeśli chce się włączyć procesy życiowe do oceny jakości, konieczne jest poszerzenie metod badań. Nie jest obojętne, czy stopień ożywienia substancji roślinnej, stanowiącej pokarm dla człowieka czy zwierząt, jest wysoki czy niski. Nie jest obojętne, czy subtelny ustrój człowieka lub zwierzęcia jest pobudzany wystarczająco, czy też niedostatecznie”.
Porównanie faz dojrzałości buraka ćwikłowego: „niedojrzały”, „dojrzały” oraz „przejrzały” pokazuje, że buraki powinny być dojrzałe, aby mogły dać pełny i dobrze wykształcony obraz krystalizacji chlorku miedziowego (kryształki bardzo regularne — rysunek środkowy)… Inaczej wygląda krystalizacja w niedojrzałych burakach (rysunek u góry), a jeszcze inaczej w burakach starych (u dołu). Można w nich dostrzec typową strukturę igiełkową, lecz rozgałęzienia biegną pod różnym kątem i bezładnie. Przejrzały burak ćwikłowy zachowuje jeszcze przez kilka miesięcy uformowany kształt kryształów. Zniekształcenie zaczyna się w warstwie brzegowej i przechodzi potem przez część pośrednią aż do wnętrza. W miarę tego procesu zmienia się sam kształt kryształów. Są one bardziej przepuszczalne dla światła, powiększa się ich długość i szerokość i stają się mocno zaokrąglone. W końcowym etapie pojawiają się kryształy nieprzepuszczające światła lub kryształy zlewające się.
Krystalizacja chlorku miedzi w soku z buraków ćwikłowych; kolejno od góry: sok z niedojrzałych korzeni, sok z dojrzałych korzeni, sok z korzeni po 8 miesiącach przechowywania.