Wprowadzanie zmian istniejącego ukształtowania powierzchni terenu może być z różnych powodów utrudnione lub nawet niemożliwe. Nie powinno się na przykład dokonywać większych zmian w sąsiedztwie dużych drzew, gdyż mają one zawsze niekorzystny wpływ na wzrost i rozwój tych roślin.
Obniżenie wysokości terenu jest często niemożliwe z powodu istnienia w danym miejscu różnych urządzeń podziemnych elementów uzbrojenia lub występowania w podłożu skały macierzystej trudnej do odspojenia. Niski poziom wody gruntowej lub występowanie wód zaskórnych są często powodem ograniczającym głębokość wykopów.
Prowadzanie robót ziemnych, w których uzyskuje się znaczne objętości ziemi, wymaga odpowiedniego jej zagospodarowania. Jeżeli wydobytych mas ziemi nie można wykorzystać na danym terenie, należy dążyć do znacznego ograniczenia robót. Nie należy również projektować dużych zmian ukształtowania, jeżeli wymaga to dowożenia znacznych ilości ziemi na projektowane nasypy. Jak wynika z tych zastrzeżeń, zawsze podczas projektowania robót ziemnych konieczne jest dążenie do zrównania objętości wykopów i nasypów, czyli do ich zbilansowania.
Prace związane z kształtowaniem powierzchni terenu wykonuje się zawsze ma podstawie projektu i specjalnie opracowanej dokumentacji projektowo-kosztorysowej. Dokumentacja taka składa się z projektu techniczno-roboczego. ukształtowania terenu przedstawiającego za pomocą warstwic, rzędnych wysokości lub innych oznaczeń stan istniejący i ukształtowanie projektowane, a także wyliczenia objętości mas ziemi pochodzących z wykopów, wymagane objętości potrzebne do utworzenia projektowanych nasypów oraz wskazania najekonomiczniejszego kierunku przemieszczania mas ziemi z wykopów oraz inne dane zależne od rozmiarów i rodzaju prowadzonych robót ziemnych.